[ یِ شی ] (اِخ) میرزا علی بن میر عبدالوهاب یزدانی بن وصال شیرازی. بسال ۱۲۵۷ هـ .ش. در شیراز بدنیا آمد. وی در ادب و خط و نقاشی ماهر بود. به بمبئی سفر کرد (۱۲۸۸ هـ .ش.) و با نجفقلی میرزا در آن نواحی به سیاحت پرداخت و آنچه را دیده بود بعنوان «سفرنامه» نوشت. پس از آن بار دوم به هند رفت (۱۲۹۷ هـ .ش.) و برگشت. او راست: نظم بینوایان ویکتور هوگو، و گلشن وصال در شرح خویشاوندان خود یعنی اولاد وصال. این اشعار از اوست: پنهان بزیر زلف چو رخسار میکنی روز مرا سیه چو شب تار میکنی شب عهد میکنی که دهی بوسه ام بروز چون روز یادت آورم انکار میکنی از هجر نقطهٔ دهن خویشتن مرا سرگشته تا به چند چو پرگار میکنی؟ و رجوع به آثار عجم فرصت شیرازی چ ۱۳۴۵ ص ۳۶۴ و طرائق الحقایق و گلشن وصال صص ۵۲۰ -۵۲۲ و ریحانة الادب ج ۲ ص ۹۷ و سخنوران نامی معاصر ج ۲ صص ۱۳۹ -۱۴۱ و الذریعه ذیل دیوان روحانی شیرازی و فرهنگ سخنوران شود.