[ چَ تَ / تِ خوا / خا ] (نف مرکب) کسی که اطعمهٔ مرغوب بی تلاش روزی او شود، چرا که «چسته» چیزی خوردنی است. (غیاث) (آنندراج). چشته خوار. چشته خور. رجوع به چشته و چشته خور شود.