[ پِ لْ لَ / لِ ] (اِ) کفه. کپه. (نصاب). کپهٔ ترازو. کفهٔ ترازو: ز بس برسختن زرّش بجای مادحان هزمان ز ناره بگسلد کپان ز شاهین بگسلد پله. فرخی (دیوان ص ۳۵۰). ترازو را همه رشته گسسته دو پله مانده و شاهین شکسته. فخرالدین اسعد (ویس و رامین). گر بسنجد سپهر حلم ترا بشکند خرد پلهٔ شاهین.ابوالفرج رونی. اگر بسنجم خود را به نیک و بد امروز بر آن نهم که در آن روز عرض میزانم هیَم به پلهٔ نیکی ز یک سپندان کم به پلهٔ بدی اندر، هزار سندانم .سوزنی. در پلهٔ ترازوی اعمال عمر ماست طاعات دانه دانه و عصیان تنگ تنگ .سوزنی. حلم ترا کمانه همی کرد ناگهان بگسست هر دو پلهٔ میزان روزگار.انوری. خاصه که مهر سپهر گوشهٔ خوشه گذاشت و آتش گردون گرفت پلهٔ لیل و نهار.خاقانی. سر نهد از دامن پر آدمی پله چو پر گشت ببوسد زمی.امیرخسرو دهلوی. || پایهٔ نردبان. نردبان پایه. مرقات. درجه. || زینهٔ خانهٔ بلند و بالاخانه و جز آن : نه دام الامدام سرخ پرکرده صراحی ها نه تله بلکه حجرهٔ خوش بساط اوکنده با پله. عسجدی. یکی پله ست این منبر مجره زده گردش نقط از آب روین.منوچهری.