[ اِ قُظْ ظَ ] (ع ص مرکب) شتری که کوهان او را می شکستند تا کسی بر پشت آن سوار نشود. مؤلف صبح الاعشی آرد: هرگاه تعداد شتران کسی از اعراب به صد میرسید، پشت آن شتری را که عدد آن به صد کامل شده بود، آن چنان سخت می بستند که فقرات آن بشکند. آنگاه کوهان آنرا نیز می کوبیدند تا معلوم شود تعداد شترهای صاحب آن به صد رسیده است و هیچکس بر آن شتر سوار نشود. (از صبح الاعشی ج ۱ ص ۴۰۳).