[ اَ رَ ] (ع ص) آنکه در میانهٔ لب برین تندی دارد. || (ن تف) مرفّه تر. برفاه تر. - امثال: اترف من ربیب نعمةٍ؛ الترفة النعمة والربیب المربوب، یضرب للمنعم علیه. (مجمع الامثال میدانی).