[ اَ / اِ ] (ع اِ) حاصل و درآمد هر چیز از حبوب و از بار خرمابن و نتاج حیوان و شیر آنها: کَم اِتاء ارضک؛ چند است حاصل زمین تو؟ - ارض ذات اتاء؛ زمین برومند. (مهذب الاسماء).
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ ] (ع اِ) چوب یا برگ که در جوی افتد. ج، اُِتیّ، اِتاء. (منتهی الارب). || غلهٔ زمین. || میوهٔ درخت خرما. (از منتهی الارب).
کاربر گرامی، می‌توانید پیشنهاد خود را در مورد این واژه ارسال نمایید.