ابن حنفیه
معنی
[ اِ نُ حَ نَ فی یَ ] (اِخ)
ابوالقاسم محمدبن علی بن ابیطالب. مولد او
دو سال پیش از مرگ عمربن الخطاب (۲۱
هـ .ق .). وفات ۸۱ هـ .ق . و حنفیه لقب مادر
او خوله بنت جعفربن قیس است. بعد از
شهادت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مانند
سایر بنی هاشم گوشه گیر و منزوی بود. پس
از یزیدبن معاویه مختاربن ابی عبیده او را
امام خواند و به نام او بر عراق مستولی
گردید. در سال ۶۶ هـ .ق . عبداللََّه بن زبیر که
خود مدعی خلافت بود وی را به بیعت و
متابعت خویش اکراه میکرد و او تن
درنمیداد تا مختار گروهی بمکه فرستاده او
را مستخلص کرد، پس از قتل مختار باز
گرفتار ابن زبیر گردید و ابن زبیر او را
بطائف نفی کرد. پس از کشته شدن ابن زبیر
او به دمشق بدیدار عبدالملک شد و چون از
شام بازگشت در طائف اقامت گزید و هم
بدانجا درگذشت. فرقهٔ کیسانیه او را امام
خویش دانند و گویند او تا غایت بجبل
رضوی زنده باشد. ابوهاشم فرزند او از
علمای تابعین بشمار است. و کیسان لقب
مختاربن ابی عبید است.