استودیو محلی برای اجرای برنامه‌ها است و باید طوری طراحی شود که گنجایش تمام وسایل لازم برای تولید برنامه از قبیل دوربین‌ها، وسایل مربوط به نور، صدا، دکور و همچنین فضای کافی برای بازی بازیگران را داشته باشد. مسئله مهم در طرح یک استودیوی تلویزیونی ایجاد فضای کافی برای حرکت دوربین تلویزیونی به آسانی می‌باشد. از لحاظ فیزیکی یک استودیو، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

اغلب استودیوها به صورت چهارگوش با مساحت‌های مختلف هستند. با وجود اینکه استفاده از عدسی‌های زوم، حرکت دوربین را محدود کرده است ولی هنوز هم اندازه استودیو بر روی نحوه گرفتن تصویر تاثیر می‌گذارد. هرچه استودیو بزرگتر باشد از نظر تولیدی، امکانات بیشتری خواهد بود. البته این موضوع بستگی به نوع برنامه در حال اجرا دارد. یک استودیوی متوسط دارای ابعاد 12 در 18 متر است و مساحت استودیو معمولاً بین 80 تا 600 مترمربع متغیر است و به طور کلی می‌توان گفت نسبت ابعاد یک استودیو باید حدود 1 به 1/1 تا 1 به 1/5 باشد که نسبت 1 به 1/3 مناسب‌ترین است. نسبت ابعاد 1 به 1 به دلیل پیدایش اکوستیک ناخوشایند، مطلوب نیست. همچنین کف استودیو به استثنای مواقعی که در آن دوربین کاملاً ثابت است باید افقی، هموار و در مقابل ارتعاشات مقاوم باشد. کف یکپارچه و محکم برای استودیو ضروری است. هنگام قدم زدن و حرکت دوربین‌ها بر روی آن نباید صدا ایجاد شود. روکش نهایی کف استودیو نباید لغزنده باشد و باید دارای پرداختی مات بوده و بتواند رنگ‌آمیزی پی در پی را به همراه شست و شو تحمل کند. دیوارهای استودیو باید به قدری ضخیم باشند که عایق صوتی مناسبی ایجاد کنند و همچنین باید از نظر آکوستیکی چنان پرداخت شوند تا زمان پس‌آوایی و کیفیت صوتی در استودیو قابل کنترل باشد. استودیو احتیاج به درهای بزرگ جهت آوردن دکورهای عظیم به داخل آن داد، و نیز باید از نظر اکوستیکی، صدا را از خود عبور ندهد، به همین منظور معمولاً درها را دوجداره می‌سازند. یکی دیگر از فاکتورهای مهم در طرح استودیو ارتفاع سقف است. اگر ارتفاع سقف کم باشد، دوربین در هنگام گرفتن تصویر قسمت‌های ناخواسته از قبیل پروژکتورهای سقف و پایه‌های میکروفن سقفی را نیز می‌گیرد. از آنجا که ارتفاع متوسط تصویر تلویزیونی 3 متر است، حداقل ارتفاع سقف لازم برای یک کار حرفه‌ای تولید معمولی باید 4 متر باشد. البته ارتفاع بیشتر خیلی بهتر است، درنتیجه ارتفاع سقف‌های استودیویی بین 4 تا 12 متر متغیر است.

در ضمن، در استودیو نباید پنجره‌ای به خارج وجود داشته باشد، چون کنترل نور داخل استودیو مشکل می‌شود، مگر پنجره بین استودیو و اتاق فرمان. همچنین برای کمک به تعبیه محل دقیق صحنه، دیوارهای استودیو باید در فواصل منظم شماره گذاری شوند. کف استودیو را نیز می‌توان به همین طریق با شماره‌های کمرنگ علامت‌گذاری کرد تا جهت راهنمایی به کار آید.

در نهایت وقتی برنامه‌ای در استودیو در حال ضبط یا پخش روی آنتن است، یک علامت آگاهی‌دهنده که به صورت یک چراغ قرمز چشمک زن در بالای درب ورودی استودیو است، روشن می‌شود. در این هنگام ورود به استودیو ممنوع است.

[فرهنگ اصطلاحات سینمایی]