[ اَ بِ ] (اِخ) اَوِستا. اَستا. اَبستاق. وِستا. ستا. اوستاک. آبستا. اَبستاغ : همچو معماست فخر و همت او شرح همچو ابستاست فضل و سیرت او زند. رودکی. چو گلبن از بر آتش نهاد عکس افکند بشاخ او ...
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ سَ ] (ع ن تف) گسترده تر. گشاده تر. || ساده تر. بی آمیغ تر.
[ اَ بَ ] (اِخ) رجوع به آبسکون شود.
[ اُ ] (اِخ) یکی از نواحی آسیای صغیر. اما آن یازده ناحیت که بر مشرق خلیج است (ظاهراً بحر مرمره) نام وی این است: برقسیس. ابسیق. انطماط (ظ: ابطیماط). سلوقیه. ناطلیق. بقلار. افلاخونیه. فیاد ...
[ اَ ] (اِخ) نام قریه ای به صعید مصر.
[ اَ یَ ] (اِخ) از قراء غربیهٔ مصر.
[ اَ بِ تَ ] (مص) رجوع به آبشتن شود.
[ اَ شَ ] (اِخ) اَبْشَک. نام دهی است بجرجان.
[ اَ ] (اِخ) یکی از قرای مصر در ناحیهٔ سمنودیه.
[ ] (اِخ) شهاب الدین احمدبن محمدبن علی، فقیه شافعی. متوفی ۸۹۲ هـ .ق . در قاهره.
[ اَ ] (ع مص) رها کردن. || بستن ساق دست شتر را به برسوی آن تا گریختن نتواند. شتر را به اباض بستن. (تاج المصادر بیهقی). || آرمیدن. || جنبیدن. || زدن رگ اباض کسی را. درهم کشیده شدن ...
[ اَ ضَ ] (ع ص) لاغر.