[ اِ رِ ] (ع مص) آماده شدن کاری را.
لغت‌نامه دهخدا
[ ] (اِ) به رومی نام لوف الصغیر است. (تحفه). خبزالقرود. آذان الفیل. پیلغوش. پیلگوش. رجل العجل. و ظاهراً این کلمه مصحف آرم لاتینیه است.
[ اَ بَ ] (اِخ) معرب کلمهٔ پرویز، مانند ابرویز.
[ اَ فَ ] (حامص مرکب) گشاده روئی. بشاشی. بشاشت. خوشروئی. خوش منشی. خوشخوئی. تازه روئی. خوش خلقی. شکفته روئی : دل شه در آن مجلس تنگبار به ابروفراخی درآمد بکار.نظامی.
[ اَ گُ دَ / دِ ] (ن مف مرکب) بشاش. خوشرو. خوشخو. خوش منش. تازه رو. شکفته روی. خوش خُلق : ابروگشاده باش چو دستت گشاده نیست.؟
[ اَ رَ ] (هندی، اِ) به هندی طلق است.
[ اَ کَ / کِ ] (نف مرکب) که ابر تولید کند. که جاذب و جالب ابر باشد. ابرگیر: دریا، جنگل و کوه ابرکش باشد.
[ اَ بَ ] (اِخ) ابرقو. ابرقوه.
[ اَ بَ را ] (اِخ) نام جائی یا کوهی است در شام.
[ اَ ] (ع ص، اِ) جِ بَری ء.
[ اَ شَ مِ طَ رَ ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) زه. وتر. تار. تاره. از ذوات الاوتار و توسعاً هر ساز زه دار. هر ذات الاوتار: قدح مگیر چو حافظ مگر بنالهٔ چنگ که بسته اند بر ابریشم طرب دل شاد.حا ...
[ اَ شَ زَ ] (نف مرکب) نوازندهٔ یکی از ذوات الاوتار. بریشم زن. بریشم نواز.