[ گُ ] (اِخ) نام یکی از دهستانهای بخش هندیجان شهرستان خرمشهر است. این دهستان در شمال دهستان ده ملا و رود زهره واقع شده و هوای آن گرمسیر مالاریائی است. آب قراء از رود زهره تأمین و محصول عم ...
لغت‌نامه دهخدا
[ گُ ] (اِخ) غلام حیدرخان بن غلامحسین خان. از شعرای هندوستان و اکابر آنجاست، لیدر لکنهو، به جنون مبتلا گردید و بدین بیماری وفات یافت. از او است: سینه را داغدار باید کرد لاله را شرمسار باید ...
[ گَ / گِ دَ / دِ ] (ص مرکب) فرزند گدا. کسی که از خانوادهٔ گدا باشد. || پست فطرت. خسیس : شنیدم که وقتی گدازاده ای نظر داشت با پادشازاده ای.سعدی (بوستان).
[ گُ دَ ] (مص) گداختن چیزی را. آب کردن. تذویب. اِذابَه. (زوزنی) (منتهی الارب): الصَهر؛ چربش گدازانیدن. (تاج المصادر بیهقی) (ترجمان القرآن).
[ گُ زَ دَ / دِ ] (نف) ذوب کننده. حل کننده. آب کننده: صُهر؛ گدازندهٔ پیه. جَمول؛ گدازندهٔ پیه. (منتهی الارب). گدازندهٔ طلا و مثل آن. (ترجمان القرآن). صائغ. مذیب. || آب شونده. ذوب شونده. مج ...
[ گُ گَ ] (ص مرکب) نام صنفی که در معادن مس استخراج مس کنند. سباک.
[ گُ دَ ] (مص) گداختن. ذوب شدن. آب شدن : ز هیبت کوه چون گل می گدازید ز برف ارزیز بر دل می گدازید.نظامی.
[ گَ ] (اِ) شاخ حیوانات و شاخ آهو و غزال. (آنندراج). رجوع به فرهنگ شعوری ج ۲ ص ۲۹۸ شود.
[ گَ / گِ رَ ] (ص مرکب) پست فطرت. لئیم. خسیس. کسی که خود را بظاهر بی چیز نشان دهد: بس گداصورتِ همت عالی جیبش از نقد امانی خالی.جامی.
[ گَ / گِ طَ ] (ص مرکب) خسیس. دنی. (آنندراج). لئیم یا پست فطرت. کسی که طبعاً گدا و مایل به گدایی باشد: گداطبع اگر در تموز آب حیوان به دستت دهد جور سقا نیرزد.سعدی. خواجه می نازد به سیم و ز ...
[ گَ / گِ فِ رَ ] (ص مرکب) کسی که طینت گدایی دارد. پست فطرت. لئیم. دنی. رجوع به گدا شود.
[ گَ / گِ هِ مْ مَ ] (ص مرکب) کسی که همت او مانند گدایان باشد. پست و دون. پست همت : قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ یارب چه گداهمت و بیگانه نهادیم.حافظ.