[ اَ/اِ/اُ نَ ] (ع اِ) تندی رُخساره. وَجنه. طرف بالای روی که بلند برآمده نهاده است.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ نِ ] (اِخ) رجوع به اجنقان شود.
[ ] (اِخ) موضعی بر ساحل رود سند، قرب مولتان. رجوع به حبط ج ۱ صص ۴۱۸ - ۴۱۹ و حبط ج ۲ ص ۴۰۵ شود.
[ اِ ] (ع مص) بخیلی کردن: اجهی فلان علینا؛ بخیلی نمود بر ما. (منتهی الارب). || هویدا و روشن گردیدن راه. (منتهی الارب). || باردار ناشدن زن. یقال: اجهت فلانة علی زوجها؛ اذا لم تحبل. (منت ...
[ اِ ] (ع مص) اظهار. (غیاث). || آشکارا کردن سخن. (تاج المصادر). هویدا کردن سخن و جز آن: اجهر الکلام. (منتهی الارب). بلند گفتن.
[ اِ ] (ع مص) ازآف. خسته را بکشتن. (تاج المصادر) (زوزنی). || شتاب کردن. || شتابانیدن.
[ اَ هَ ] (ع ن تف) کوشنده تر.
[ اَ هِ زَ ] (ع اِ) جِ جهاز.
[ اِجْ ] (ع مص) نیک کردن. (تاج المصادر).
[ ] (اِخ) نام قریه ای است واقع در نیم فرسنگی میانهٔ جنوب و مشرق شیراز. (فارسنامه). و آن در کنار راه شیراز و جهرم، میان شیراز و پل فسا است و در ۶۰۰۰ گزی شیراز واقع است.
[ اَجْ ] (ع اِ) جِ جول، بمعنی گرداگرد اندرون چاه.
[ اَجْ نِ خُ ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) بزرالبنج.