[ اِ لِ وْ وا ] (ع مص) تیز رفتن. || رفتن باران.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ لا ] (ع ص) آنکه مویش از پیش سر رفته بود. || که موی هر دو جانب پیشانی وی رفته باشد. مؤنث: جَلْواء.
[ اَ جَ لا ] (اِخ) کوهی است در مشرق ذات الأصاد، از سرزمین شربّة. || ابن سکیت گفته: سه پشته است واقع در مبدأةالنعم ثعل، در کنار جریب که به ثُعل می پیوندد و آن چراگاهی است معروف. || اص ...
[ اَ ] (ع اِ) هر خانهٔ چهارگوشهٔ پهن و هموار.
[ اَ جَ ] (ع مص) ناخوش داشتن و دلگیر شدن از طعام. ستوه آمدن از خوردن یک نوع طعام. || بگردیدن آب از حال خود. || واداشتن کسی بر چیزی که آن را ناخوش دارد.
[ اُ جُ / اُ ] (ع اِ) قلعه. ج، آجام.
[ اَ مَ ءْ ] (ع ص) فرسٌ اَجمَأ؛ اسبی که غرّهٔ کشیده دارد. (منتهی الارب).
[ اَ جَ ] (ع اِ) جِ اَجَمَه.
[ اِ ] (ع مص) ثابت گردانیدن حق. || در ماه جمادی درآمدن. (منتهی الارب). || کم خیر گردیدن. || قمار ناکردن از بخیلی. (تاج المصادر).
[ اِ عَنْ ] (ع ق) بالاجماع. بالاتفاق. متفقاً. اتفاقاً.
[ اِ لُتْ تَ ] (ع اِ مرکب) نام صنعتی است از علم بدیع و آن چنان است که اوّل چیزی را مجمل ذکر کنند بعد مفصل گردانند و معنی ترکیبی معروف و مصطلح اهل معانی آنکه کلام اوّل بر طریق اجمال آرند ...
[ اِ ] (ص نسبی) به اِجمال. مقابل تفصیلی: علم اجمالی.