[ اَ ] (اِخ) وادیی است در جهنّم.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ ] (ع اِ) جِ اِثنان. روزهای دوشنبه.
[ اِ وَ ] (ع مص) سخن چینی کردن. (تاج المصادر). نمّامی و سخن چینی کردن پیش سلطان، یا عام است پیش سلطان باشد یا پیش دیگری. (منتهی الارب). اَثو. اَثی. اِثایة.
[ اَ ] (اِ) بیونانی اشترغاز. (تحفهٔ حکیم مؤمن). در مخزن الأدویه این کلمه اثاویرن (با راءِ اخت الزاء) آمده است.
[ اَ کِ ] (ع اِ) جِ اِثکال و اُثکول.
[ اَ بَ ] (ع ص) مرد پهن پشت. (منتهی الارب) (تاج المصادر). فراخ پشت. (زوزنی). || مرد بیرون آمده پشت. (منتهی الارب). کوژپشت. پشت کوز. || مرد بزرگ شکم. (منتهی الارب). مؤنث: ثَبْجاء.
[ اِ بِ ] (ع مص) پر شدن. || سطبر گشتن. || فروهشته شدن. (منتهی الارب).
[ اَ بِ رَ ] (اِخ) نام عده ای از کوههای مکه که هر یک را ثبیر گویند. (مراصد الاطلاع).
[ اَ بَ عَ ] (اِخ) یکی از ملوک فینیقیه که از ۹۴۰ تا ۹۰۸ ق. م. در صیدا حکم رانده است. (قاموس الاعلام).
[ اُ ثُ ] (ع اِ) جِ اَثاث. (منتهی الارب).
[ اَ جَ ] (ع ص، اِ) مردی که شکمش کلان و فراخ باشد. (منتهی الارب). بزرگ شکم. (مهذب الاسماء). مرد برآمده تهیگاه. (منتهی الارب). || که پوست شکم سست دارد. آنکه پوست شکمش سست و فروهشته باشد ...
[ اَ ] (ع ص، اِ) جِ ثِحف و ثَحِف.