[ اَ شُ رَ ] (اِخ) هانی بن عمرو. رجوع به ابوشریح خزاعی شود.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ شَ ] (اِخ) بوشریف. یکی از قدمای شعرای ایران و از او در لغتنامهٔ اسدی بیت ذیل شاهد آمده است: بینی آن رود و آن بدیع سرود بینی آن دست و بینی آن دستار. و شاید این شاعر ابوشریف احمدبن علی، ...
[ اَ شُ بَ ] (اِخ) الشعبانی. محدّث است.
[ اَ شُ بَ ] (اِخ) مفضل بن یونس. محدّث است و عمروبن علی از او روایت کند.
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) او از عبدبن عمر حدیث کند. (الکنی للبخاری).
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) او از طاوس روایت کند. (الکنی للبخاری).
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) بوری. رجوع به تاج الملوک ابوشعیب... شود.
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) حضرمی. او از ابی ایوب انصاری روایت کند.
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) هروی. صالح بن محمّد. یکی از اعاظم شعرای روزگار سامانیان و چنانکه در تذکره ها آمده است وی آخر عهد رودکی را دریافته است و از سوء حظّ از اشعار او جز قطعه ای در تذاکر و ابی ...
[ اَ شُ عَ ] (اِخ) یوسف بن شعیب الخولانی. محدّث است و بلاذقیه میزیست. اوزاعی از او روایت کند.
[ اَ شِ ] (ع اِ مرکب) شکَر. (السامی فی الاسامی). سُکَّر. (مهذّب الأسماء).
[ اَ شِ ] (اِخ) شرحبیل، ملقب به ذی الجوشن. صحابی است.