[ اَ بُشْ شَ رَ ] (اِخ) تیره ای از شعبهٔ عرب جبّاره از قبائل خمسهٔ فارس.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ بُشْ شَ رَ ] (اِخ) یحیی بن حسن ابی علی کاوانی. رجوع به کاوانی... شود.
[ اَ بُشْ شَ ] (اِخ) علی بن الحسن الکوفی. محدّث است. و از حفص بن غیاث روایت کند.
[ اَ بُشْ شَ ] (اِخ) مولی بن عمر. تابعی است و از ابن عباس روایت کند.
[ اَ بُشْ شَ ] (اِخ) یزید الکندی. از قبیلهٔ بنوالمثل بن معویه. رجوع به یزید... شود.
[ اَ بُشْ شَ ] (اِخ) یکی از فصحای اعراب و سپس در بصره اقامت گزیده است. او راست: کتاب الابل. (ابن الندیم).
[ اَ بُشْ شَ هی ی ] (ع اِ مرکب) بربط. (مهذب الاسماء) (دهار) (السامی فی الاسامی). || نان تُنُک.
[ اَ بُشْ شو ] (ع اِ مرکب) غراب.
[ اَ بُشْ شَ ] (اِخ) عبداللََّه بن محمّدبن جعفربن حیان. رجوع به عبداللََّه... شود.
[ اَ بُصْ صا بِ ] (ع ص مرکب) شکیبا. (مهذب الاسماء).
[ اَ بُصْ صا دِ ] (اِخ) تبّانی (امام...). دانشمندی از آل تبّان حفید ابوالعباس تبّانی. معاصر غزنویان. رجوع به آل تبان شود. و رجوع به تاریخ بیهقی چ ادیب صفحات ذیل شود: ۱۲۳، ۱۹۴، ۱۹۵، ۲۰۵، ...
[ اَ بُصْ صا مِ ] (اِخ) عبادةبن الصّامت. از روات حدیث است.