[ تَ خوا / خا ] (حامص مرکب) کار و فعل آتش خواه.
لغت‌نامه دهخدا
[ تَ دَ ] (حامص مرکب) صفت آتش دست.
[ تَ رَ ] (ص مرکب) سخت سرخ : هست یکدانه لعل آتش رنگ بهتر از صدهزار خرمن سنگ. مکتبی. - آب آتش رنگ؛ مجازاً، شراب : برحذر باش زآب آتش رنگ که تفش اژدها است، تاب نهنگ.اوحدی.
[ تَ سُ کُ ] (اِ مرکب) جوّاله. آتش گردان.
[ تَ طَ ] (ص مرکب) تند. تندخو.
[ تَ فُ ] (نف مرکب) آتش افروز: پس آنگاه فرمود پرمایه شاه که بر چوب ریزند نفت سیاه بیامد دوصد مرد آتش فروز دمیدند و گفتی شب آمد بروز.فردوسی.
[ تَ فَ / فِ ] (نف مرکب) آن چیز یا آن کس که آتش افشاند. - طیارهٔ آتش فشان؛ کشتی که با آن نفت و آتش بدشمن می افکندند: مرکبی دریاکش و طیاره ای آتش فشان گه نشیب و گه فراز و گاه وصل و گاه ...
[ تَ نِ ] (نف مرکب) کارگری که مأمور اطفاء و فرونشاندن آتش است.
[ تَ نِ / نَ ] (ص مرکب) آنکه طبع آتش دارد. آنکه برنگ آتش است : چو گلبن از تن آتش نهاد عکس افکند بشاخ او بر دُرّاج شد ابستاخوان.خسروانی.
[ تَ هَ دَ رَ / رِ ] (اِ مرکب) دبیری آتش شماری. کتابت حسبانات آتشکده ها. (مفاتیح).
[ تَ پَ / پِ کَ ] (اِ مرکب) مجازاً، شیطان و جن.
[ تَ ] (اِ مرکب) آلتی از آهن و جز آن که آتش را بدان آشورند. محراث. مسعار. سطام. اسطام. محراک. انبر.