[ اَ لَ ] (ع ص) مرد سطبرلب. || (اِ) تره ای است که شاخها دارد چون باقلی. || برگ مقل.
لغت‌نامه دهخدا
[ اِ لِ / اُ لُ ] (ع اِ) برگ مقل.
[ اَ لَ مَ / اِ لِ مَ / اُ لُ مَ ] (ع اِ) یک برگ مقل. || نهلک خرما، یعنی برگ خرما. (مهذب الاسماء). خوصه.
[ اَ لَ هْ نَ/ نِ ] (ص مرکب) ساده لوح. خُلَک : این فرخ مردی بود صائن و عفیف ولیکن پاره ای ابله گونه. (تاریخ بخارا).
[ اَ لَ ] (حامص) بلاهت. حماقت. رعونت. رعنائی. حمق. تناوک. غمری. خویلگی. سرسبکی. ساده لوحی. گولی. کم خردی. نادانی. سلیم دلی : ز بهر کسان رنج بر تن نهی ز کم دانشی باشد و ابلهی.فردوسی. نبیره ...
[ اَ بُ ] (اِ) به لوترا، شرمِ مرد.
[ اُ لی ی ] (اِخ) نام کوهی معروف نزدیک اجا و سلمی، دو کوه قبیلهٔ طی و در آنجا مردابی است به پهنای هفت فرسنگ که آب باران در آن گرد آید، تلخ مزه.
[ اِ بِ لی ی ] (ع ص نسبی) رجل ابلی؛ مردی اشتردار. (مهذب الاسماء).
[ اِ ] (ع مص) هویدا شدن. وضوح.
[ اِ ] (ع اِ) خاک و لای مصر آنگاه که نیل فرونشیند. طین مصر.
[ اِ ] (اِخ) نام قریه ای به مصر و نیز نام خره ای که قریهٔ ابلیل بدانجا است.
[ ] (اِخ) قبیله ای از سیاهان.