[روانپزشکی] درمان متمرکز بر درمانجو. نوعی روان درمانی که بوسیله کارل راجرز پایه ریزی شد. درمانگر از اندرز و ارائه طریق خودداری کرده و به تشویق و تصریح نکات بسنده می کند. فرض این است که بیمار توانایی مدارا با مسائل شخصی را دارد و کار درمانگر این است که جوّی پذیرا و فاقد داوری پدید آورد تا درون آن مسائل تفتیش و حل شوند. گاهی روان درمانی بی رهنمود هم نامیده می شود، هرچند اصطلاح اخیر ممکن است روش هایی را نیز که اختصاصاً از دیدگاه راجری تبعیت نمی کنند در برگیرد.

درمان مشتری محور